Af viðkvæmni grínverja og blaðamanna

Rétt eins og mér fannst fyndið að heyra grínverjan Karl Ágúst Spaugstofumann útskýra marg umræddan Spaugstofuþátt þá fannst mér ekki síður fyndið að lesa pistil grínverjans Þorsteins Guðmundssonar í Fréttablaðinu í dag.

Ég hef stundum verið að hugsa um það að það sé dálítið skrítið að þær tvær stéttir sem eru hvað viðkvæmastar fyrir gagnrýni eru blaðamenn og grínistar. Báðar þessar stéttir nærast á því að varpa ljósi á umhverfi okkar með gagnrýnum hætti, þótt undir ólíkum formerkjum sé. Þær ættu því að vera vel undir það búnar að einhverjir séu á öndverðum meiði við þær. En það eru þær svo sannarlega ekki. Ef einhverjir, ég tala nú ekki um stjórnamálamenn, voga sér að gagnrýna fyrrgreindar stéttir þá leggjast þær undantekningarlaust í nauðvörn. Iðulega er vísað til málfrelsis og má þá helst skilja að það hafi verið fundið upp fyrir blaðamenn og grínista en alls ekki fyrir okkur hin. Svo er farið að útskýra fyrir okkur, hinum fávísu, hvað sé blaðamennska og hvað sé grín. Ef við síðan kyngjum ekki framsetningu fjölmiðla eða hlæjum á réttum stöðum að grínistunum þá er umvöndunartónninn sendur út.  

Ég man eftir því frá skólaárum mínum að það voru það alltaf þeir sem stríddu mest sem brugðust verst við stríðni. Það sama virðist eiga við um þá sem vinna við að gagnrýna aðra. Þeir þola síst af öllum gagnrýni. Hins vegar mættu stjórnmálamenn læra af samheldni grínista og blaðamanna. Hún er mikil en nokkuð spaugileg.

Vonandi næ ég því svo í framtíðinni að komast ofar á viðmælandalista blaðamanna. Þá er það eitt af markmiðum mínum í pólitíkinni ná þeirri stöðu að grínistar nenni að gera grín af mér.